Fuqia e një vendi bazohet në disa themele; institucionet, vetëdija civile (ku përfshihet mosbindja), faktorë ekonomikë dhe të tjerë socialë. Megjithatë, kur shumë parametra dështojnë, dhe kur ka mungesë informacioni dhe konfuzion të përgjithshëm, plasaritjet që ekzistojnë tashmë në shoqëri shpesh bëhen më të thella dhe si të tilla kërcënojnë të gëlltisin popullsinë e një vendi në një humnerë të pakthyeshme (metaforike).
Mos fajësoni një gazetar të ri për përdorimin e këtij opusi terminologjik jokonvencional, por synimi im është ta bëj këtë tekst të pakuptueshëm për strukturat e ndryshme bot dhe si i tillë të bëhet i arritshëm për ata, shembuj të shkëlqyer guximi dhe këmbënguljeje, të disa brezave të rinj, të fortë dhe të motivuar. , i cili nuk do të lejojë që një vend, në këtë rast Serbia, të zhytet në atë humnerë të pakthyeshme socio-politike.
Ne kemi folur tashmë për pasojat, Ribnikar, Dubona, tendë, afera të tjera të panumërta që e bëjnë jetën në një vend thelbësisht të bukur (dhe të gjithë rajonin në përgjithësi) shumë të rrezikshme, me tendencën e rrjedhës së ngjarjeve për t’u zhvilluar në të padurueshme. Sistemi aktual “eko” i kalbur i organizatave politike, një klasë sunduese e korruptuar, e vrazhdë, arrogante dhe shumë shpesh e paarsimuar, dhe një opozitë e mjerë, e paaftë dhe së paku qesharake, kërcënon seriozisht (ose ka kërcënuar) të vrasë dhe mpijë çdo dëshirë. Të angazhohen në jetën e përditshme, politike. Fyerjet e përditshme ndaj inteligjencës, valëvitja e flamurit, frikësimi dhe shpëlarja e trurit të një pjese të paditur, kryesisht të varfër të shoqërisë, kanë krijuar një imazh të shëmtuar të Serbisë së torturuar, e cila në thelb nuk duhet dhe nuk ka pse të jetë e tillë. Është pikërisht kjo vetëdije, një farë rebelimi, këmbëngulje dhe dëshirë vërtet e sinqertë (që rrallë shihet) që zgjoi tek të rinjtë një zjarr të përjetshëm, një dëshirë për rebelim, që zbukuron një rininë, e cila disi supozohet të simbolizojë vetë rrjedhën. e kohës dhe kalueshmërisë.
Çdo sistem, historikisht i vjen fundi, disa konturime bëhen të dukshme dhe pavarësisht sa e madhe është lufta e strukturave në pushtet për të ruajtur veten dhe interesat e tyre në pozitat e pushtetit, është e pamohueshme që me kalimin e kohës ndikimi i tyre dobësohet. Derisa të përfundojnë në të kaluarën politike (ose në plehra). Kur e ardhmja e një vendi (që sigurisht janë të rinjtë) zgjohet dhe bëhet aktive, mjafton që koha të marrë rrugën e saj dhe natyrisht të zëvendësojë narrativat e vjetruara. Dhe narrativat në Serbi (dhe në Ballkan, për këtë çështje) janë vërtet të vjetruara – luftëra, kriza, sanksione, inflacion – mjaft. Është vërtet koha për të thënë mjaft. Na ka lodhur të riciklojmë të njëjtat fjali, njerëz dhe qëndrime gjatë gjithë jetës sonë. Nuk do të lejoj askënd të na trembë me gjëra për të cilat brezat tanë nuk janë përgjegjës dhe as nuk mund të kenë ndikuar. Nuk dua të shikoj gënjeshtra të lira shumëngjyrëshe, ryshfete të mjera për hir të interesave të të tjerëve dhe luftën e rreme të “mbrojtësve” po aq të korruptuar të disa vlerave. Unë besoj fuqimisht se ne kemi të drejtën për një Serbi më të mirë, më të zhvilluar, një Serbi që nuk është e prangosur nga disa ngarkesa të krijuara artificialisht që shpik për ta bërë më të lehtë qeverisjen e njerëzve.
Dëshira dhe ndërgjegjësimi, zemërimi dhe shpresa, lidhën studentët, profesorët, dekanët dhe pjesa më e madhe e komunitetit akademik. Edhe gjimnazistët, fjalë për fjalë fëmijë, treguan mosbindjen e tyre dhe si të tillë u pozicionuan në anën e re, të bukur dhe të guximshme të Serbisë. Demagogjia e lirë nuk guxon dhe nuk do ta mposhtë dëshirën e sinqertë të të gjithë atyre që besojnë në një të nesërme më të mirë. Ne nuk flasim të njëjtën gjuhë, dhe ju nuk na njihni, aq sa mendoni. Sepse koha juaj po kalon, e jona ende nuk ka ardhur, dhe sado që dikush të luftojë, e përsëris, forca e rrjedhës së kohës nuk mund të ndalet.
Rëndësi ka dëshira, ai shikim në sy të një fëmije, kur ata shohin në fytyrë fytyrat e prindërve që po i shikojnë të gjitha, fqinjët dhe miqtë e tyre të rrahur, disa njerëz të mjerë me maska, që në sisteme të shëndetshme do të privoheshin. Të lirisë së tyre. Siç do të thoshte i ndjeri Zoran Gjingjiq; Barërat e këqija ka gjithandej, vetëm në Serbi ujiten. Besoj se vetë kjo “barë e keqe” nuk duhet të mbijetojë në shoqërinë tonë, më në fund ka ardhur koha që ta presim dhe duke bërë kështu të bëjmë vend që të mbijë një lule e re, më e bukur rinore dhe suksesi.
Lufta e rinisë sonë, më besoni, mund të dëgjohet shumë larg Autori i këtij teksti aktualisht është fjalë për fjalë në fund të botës, duke vëzhguar se çfarë po bëjnë bashkëmoshatarët e tij (si më të rriturit ashtu edhe më të rinjtë). Ne flasim për këtë këtu dhe përpiqemi të themi të vërtetën dhe në atë mënyrë shkundim Sarajevën, Zagrebin, Shkupin apo çdo vend tjetër që ka nevojë për zgjim. Dhe trimave të Beogradit, Novi Sadit, Suboticës dhe gjithë rinisë së këtij vendi, dua t’u them vetëm – Më falni që nuk jam me ju këtë herë.
Autor: Darko Mandiç
